Jan Słomka w Muzeum Etnograficznym

Jan Słomka (22 VI 1842 – 26 III 1932) – urodził się i żył we wsi Dzików (dziś jest to dzielnica Tarnobrzega). Pochodził z chłopskiej rodziny, uczęszczał do szkół przez dwie zimy (w pozostałym okresie dzieci musiały pracować). Osierocony w wieku lat 15 będąc najstarszym dzieckiem przejął gospodarstwo po rodzicach. Dwukrotnie żonaty miał dwanaścioro dzieci (dorosłego wieku dożyło ośmioro), przywiązywał dużo uwagi do ich edukacji.
Wybudował pierwszy w Dzikowie murowany dom (który stoi do dziś przy ul. Jasińskiego w Tarnobrzegu), wypalarnię wapienia, cegielnię. W latach 80. XIX w. założył kółko rolnicze, przy którym funkcjonował również sklep spożywczy. Przyczynił się do powstania Towarzystwa Oświaty Ludowej na ziemiach tarnobrzeskich, dzięki któremu założona została wypożyczalnia książek i czytelnia. W 1894 roku został członkiem pierwszego Zarządu Spółkowej Kasy Oszczędności i Pożyczek w Tarnobrzegu (która dzięki wsparciu finansowemu pomagała rozwijać się małym gospodarstwom rolnym). Był postacią wybitną, działaczem społecznym, zaangażowanym również w życie religijne i patriotyczne Dzikowa i okolic. Zawsze dola mieszkańców wsi leżała mu na sercu. Wśród licznych zajęć, którym się oddawał znalazł czas na edukowanie dzieci pochodzących z rodzin chłopskich.
Przez 40 lat był wójtem w Dzikowie, przez trzy kadencje radnym Rady Powiatowej w Tarnobrzegu. Był autorem „Pamiętników włościanina” wydanych w 1912 r. (a także w 1929, 1983, 1991, 2008 i w 2012 r.). W 1914 r. wyjechał do Wiednia, gdzie spotykał się ze znakomitymi osobami ze świata kultury i polityki. W 1929 r. został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Ignacego Mościckiego Złotym Krzyżem Zasługi.

Fragmenty „Pamiętników włościanina” przeczytać można na wystawie „Nie wszystko złoto, co się świeci…”. Na ekspozycji prezentowany jest również zegar Jana Słomki, o którym mowa jest w „Pamiętnikach…” udostępniony przez prawnuczkę autora, Jolantę Kret.

Zdjęcia z archiwum prawnuka Jacka Jakubca.